Ars Poetica

Een gedicht dat schrijft men zomaar niet.
Soms heeft het nog wat stil verdriet.
Het hoort het kloppen van een hart
Van pijn en geluk,van vreugde en smart
En dan zoekt het weer een lied.
Een gedicht wil soms niet op een blad
Omdat het eens, al even, genoeg heeft gehad.
Maar liefdevol waggelt het sneeuwwitte Papier
Als een verborgen vergeet-mij-niet.
Als een Klavertje Vier.
Fluistert dan:
“Heb weer vreugd,liefste,kom hier!”