We zitten in de auto en gaan van huis,
ik zit achterin, zo stil als een muis.
Er wordt niet tegen me gepraat,
alsof de hele wereld vergaat.
Zo voel ik me nu al tijden,
ik heb het gevoel dat iemand me moet bevrijden.
Iemand die mij wel vertrouwd,
iemand die wel van me houdt.
Die iemand is er alleen nu nog niet,
en daardoor hou ik mijn verdriet.
Verdriet omdat iedereen langs me kijkt,
en omdat iedereen me ontwijkt.
Ik kan zo mijn leven niet leven,
ik wil naast liefde krijgen, het ook kunnen geven.
Ik wil wat tegen mijn familie durven zeggen,
of aan vrienden iets uit kunnen leggen.
Het zijn kleine dingen die ik wil,
maar toch blijft het akelig stil.
Ik kijk naar buiten en zie alles langs me gaan,
al die tijden vraag ik me al af: wat heb ik verkeerd gedaan?
Ik wil zo graag antwoord op die vraag,
en sorry als je vindt dat ik klaag.
Ik wil dit alleen even kwijt,
hopend en wachtend op iemand die mij bevrijdt.
Laat wat van je horen