Aandacht voor onze koekoek.

Jaren lang liet hij zich in onze bomen horen.
Het was geluid dat mijn hart kon bekoren.
Koekoek, koekoek, koekoek weerklonk uit iedere hoek.
Hij was naar een kant en klaar nest op zoek.
Maar door de bezoedeling, de pesticide en andere bucht.
Ging onze koekoek natuurlijk op de vlucht.
Ik miste hem iedere dag meer en meer.
Waarlijk, werkelijk op een zekere keer.
Was onze koekoek daar toch wel weer.
Ik was dolgelukkig met zijn geroep.
Daarop doe ik nu een algemene oproep.
Mensen respekteer a.u b. toch de natuur.
Want op de duur breekt het op als zuur.
En wordt het hier voor ook ons onmogelijk te leven.
Dan zullen we de pijp aan Maarten moeten geven.
Laat ons samenwerken aan ons geliefd milieu.
Want ze worden het Hierboven een beetje beu.
Wij moeten recycleren, limiteren en vooral proper zijn.
Dan wordt het hopelijk weer zoals vroeger: netjes en fijn.
Onze koekoek kan dan opnieuw zijn eiers vreemd deponeren.
Om ons voor de toekomst zijn nakomelingen te garanderen.
En met zijn geroep ons te blijven amuseren.
Maar dan moeten we dringend gaan leren.
Hoe we onze natuur, ons milieu nog kunnen redden.
Laat het ons samen doen en er zeer veel op verwedden.
Zodat ons nageslacht van onze koekoek kan blijven dromen.
En blijven gezond leven en hem horen in onze bomen.