1989

Haar blikken waren op mij gericht.
Die avond werkte ze daar in de bar.
Iets in mij maakte haar in de war.
Voortdurend zochten haar ogen mijn gezicht.
Op Kiss and say goodbye,de laatste plaat die avond.
Kwam ze vragend voor me staan.
Samen zijn we toen de dansvloer opgegaan.
Toen kwamen de eerste woorden uit haar mond.
Ze zei:”Ik hoop dat je op me wacht”.
Wat kon ik anders doen ,dan er aan toegeven.
Bij het afscheid veranderde wel mijn leven.
“Tot morgen”:zei ze zacht.
Het laatste wat ik zag,was haar achterlicht.
Toen ze me thuis had afgezet.
Nog even dan lag ze weer bij haar man in bed.
Met die gedachte deed ik,die nacht,mijn ogen dicht.

Acht maanden later kwam ons afscheid.
Haar man wou hun relatie herstellen.
Aan een relatie-therapeut kon ze alles vertellen.
Ik wist,nu raak ik haar kwijt.
Ik vroeg haar om te kiezen.
Ik kon het niet geloven.
Ze zweeg,en ze liep naar boven.
Ze koos voor hem ,die ze altijd wou verliezen.
Dezelfde dag heb ik hem op zijn werk bezocht.
Niet om mijzelf schoon te praten.
Maar om de waarheid bij hem achter te laten.
Omdat ik wist waar hij voor vocht.
’s Maandags na het weekend heb ik haar nog gesproken.
Met lood in de schoenen heb ik haar gebeld.
“Het was geen echte liefde “: had ze me verteld.
Daarna werd de verbinding verbroken.

Met de kerst had ze me nog een brief gestuurd.
Veel liefs,dat waren haar laatste woorden.
Daar wilde ik niet meer op antwoorden.
Ik heb er mt tranen in mijn ogen naar getuurd.
Maanden later kwam ik weer in die bar.
Toen waren mijn blikken op haar gericht.
Zochten mijn ogen haar gezicht.
En raakte ze weer in de war.