Ik ben een doorn,
in jouw oog.
Een vuiltje,
dat je moet verwijderen.
Het liefste zou je me willen lozen,
ergens waar ik voorgoed zou zwijgen.
Achter een masker van verzet,
spreek ik een waarheid,
anders dan de jouwe.
Ooit was jij een voorbeeld,
iemand naar wie ik graag luisterde.
Je anders denken daagde me uit,
zelfstandig te willen denken.
Hoe krom is het wel niet,
het spel dat je speelt.
De ene leugen, voed de andere,
en ik, ik schijn teveel te zien.
Achter een masker van verzet,
het verzet dat jij ooit scheen te omarmen.
Jouw wals dans ik allang niet meer,
nog neurie ik jouw wijsje.
Dus is het oprotten en gauw,
wachtend op een fout,
zodat ik voorgoed kan verdwijnen.
Je weet niet wie ik ben,
en wat ze ooit met me deden.
In mij huist een enorme kracht..
En achter elk einde ontwaakt een nieuw begin.
Laat wat van je horen