Dementie

Ik ken dit gezicht,
Die lach, dat even
De mist verlicht,
Die mij is omgeven.

Ik ken die houding,
Dat warme gebaar.
Een korte herkenning,
In dat gouden haar.

Ik graaf in de mist,
Maar ’t beeld van zo even,
Wordt weer uitgewist,
Voordat het ging leven.

Ik ben weer gegrepen,
Door duistere strikken.
Waar ik onbegrepen,
Langzaam in zal stikken…

Zeer slechtSlechtRuim onvoldoendeOnvoldoendeTwijfelachtigVoldoendeRuim voldoendeGoedZeer goedUitstekend Beoordeling: 8,00 Stemmen: 2

Laat wat van je horen

*

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten